meir skrift om rørsle

The category „Norwegian Ethno-Jazz“ would describe the music of Karl Seglem only superficially and inadequately. It is not his goal to bring in folkloric traditions as a basis for new improvisations or to dress them into a more modern garment by improvisations. Also his focus is not on exploring the rhythmic and harmonic possibilities of certain instruments or curious line ups. Where this happens it does so rather as secondary results of his elementary quest. And this seems to concentrate on sound, on tone, on essence. The vibrations he creates with an instrument or with an electronic device or with a combination of both, don’t serve him as a means to an end or as a carrier of a message, they are much rather the point and the message themselves. This easily leads offside, I know, sometimes even without bad intention into pure charlatanism. That way quite a few have outwitted themselves in the past. But also on his new album Seglem moves unflustered and secure on this thin ice, even though he got even a little more daring than before. The Hardanger fiddle and the ram’s horn, besides his tenor saxophone the trade marks of his music, are not (only) applied as really played instruments anymore but find their ways into his sound paintings as digitalized essences. And dangerous as it may be: From Seglem no pseudo-mythical, undulating sound clouds bereft of meaning are emerging, no flying synthetic carpets without weight-baring capacity. With him you hear the ground on which he is firmly standing, the green that’s growing from it, the water of the fjord by which he grew up and the heartbeat of a man of flesh and blood. Everything quite earthly and honest, just with a spell of sound cast over it – like music should!

Mojo Mendiola
http://www.global-mojo.com/index.htm

fredag og litt eksaltert

ja eg er det. litt eksaltert. oppildna. mest glad for å seia det mildt. godt å kjenna det. glede.
gleden over at det er fredag og gleden over at skrift finst. at det er råd å uttrykka eitkvart gjennom skrift.
også, må eg vel legga til. for det er gjennom tonar det har komme mest frå denne kanten og det er no det eg balar med og vil bala med. blåsa i eit horn eller det vil seia fleire horn. det er den største glede det ja. men gleda over skrift er stor idag. kanskje tilogmed svært stor. større enn andre dagar iallfall. det vil eg vel seia. eg meinar skriva.

denne framtidsdraumen må ikkje bli sann

dette er ein framtidsdraum. ikkje misforstå. eg har ingen ting imot ivar dyrhaug. i min pure ungdom var han eit ideal som gjorde mykje god musikk tilgjengeleg for mine øyrer via radioprogrammet pop spesial som han leia saman med sigbjørn nedland i ei årrekke. likevel: det verste eg kan tenkja meg når eg kjem til himmelen er at ivar dyrhaug står der med det falske tv-smilet sitt og ønskjer velkommen til bit for bit himmelen – ikkje det gamle engelskskrivne beat slag for beat slag. nei. eit nytt konsept. dette foregår som nevnt i himmelen. der er ting noko annsleis. eg må ha drøymt dette eller kva er det? traumet eller framtidsdraumen handlar om følgjande: når eg kjem dit, eller er på veg dit eller ein eller annan stad, blir eg stoppa av dyrhaug og tvinga til å vera med i ein konkurranse som vil avgjera om eg endeleg kan komma inn der, i himmelen. dyrhaug har sjølv antageleg funne opp dette nye konseptet på oppdrag frå den styrande i himmelen eller ein av hans undersåttar. der står altså ein tåpeleg hoppande dyrhaug med eit like tåpeleg falskt tvsmil (det er ikkje normalt å smila slik. eg går ikkje med på at det er normalt. aldri i livet). han stiller spørsmål etter spørsmål og det er nesten som om han liknar på mannen i Life of Brian som seier ”crucifiction? this way” etc. dyrhaug står med ein svær haug (hald fast) kroppsdeler: og kvar og ein som blir stoppa må gjetta seg fram til kva for ein kroppsdel som høyrer til kva for ei popstjerne som daua mellom 2020 og 2030 – dette må vera dersom eg lever til år 2040 – som er høgst usannsynleg forresten. men tenk berre på kor mange i generasjonen av medlemmane i til dømes den verdskjende gruppa rullande steinar som har drege sin kos frå jordelivet og pakka fuzzpedalane sine ned for godt då. alle desse popstjernene har i himmelen eller deromkring, velvillig lånt ut kroppsdelene sine eller det vil seia dei har antageleg teke dei av og donert dei til ivar dyrhaug og hans program, og fått nye som dei går med der inne i himmelen ein stad. det dukkar stadig opp daue popstjerner også i himmelen så programkonseptet er på mange måtar udøyeleg.
eg klarar ikkje svara på spørsmåla og dyrhaug smiler berre enno meir frenetisk og dei hippe brillene glinsar og vippar på den store nasen hans. det endar med at eg må finna fram instrumentet mitt og sitja inn i bandet, altså eg må vrenga av meg nokre ekle soloar før eg kan førast smilande inn i himmelen eller deromkring.
dette må vera det største traumet eller den verst tenkjeleg framtidsdraum. grunnen til at eg ikkje vil dø. eg vil absloutt ikkje det. eg vil ikkje komma til ein slik himmel iallfall.

tida er inne og det er storm i troms

eg må berre vedgå det. tida er inne til å fortelja det: eg ser ikkje på tv. likevel. det er umuleg og ikkje til å unngå at ein no og då får eit glimt av det som foregår inne i denne kassen som prydar så flott opp i dei mange norske heimar. eit retteleg stasmøbel er det visst. som mange likar å plassera så sentralt som mogeleg i leiligheita, huset eller på hytta si. mine glimt av det vedunderlege som skjer inne i denne kassa er nettopp og berre det: glimt. nokre minutt her og der, ein halvtime her og pittelitt der osb. glimtvis når ein ligg på eit hotellrom og ventar på at klokka skal bli middagstid, glimtvis før og etter barnetv, eg set meg aldri ned og ser tv. synd for meg vil mange hevda og greit nok eg skal ikkje laga noko mas om det. dersom du ikkje gjer det heller. kan det ikkje berre vera slik. eg har eit tvtraume og eg vedgår det. tv er eit medium som eg er redd. det må vera neil postmans si bok ”vi morer oss til døde” som heilt skremte vetet av meg ein gong på åtti-talet. eg må vedgå det. den er framleis lesande forresten. og når eg først har komme med denne oppsiktsvekkande nyhendinga må eg få lov å halda fram med å fortelja om ein draum eller eit traume eller eit stygt mareritt, ein framtidsdraum er det vel nærmast eg har hatt (og delvis ikkje er kvitt):
det handlar om – av alle fryktelege ting: ivar dyrhaug ☺ (kanskje bør det stå to smil bak?)
det blir ein følgjetong for den skrifta kjem ein annan dag.

minkande kalas kul i nordkjosbotn

når var det eigentleg denne vesle kulen på magen begynte å visa seg. det som min svigerfar no utpå nyåret kalla kalas kul (som eg kom til å kalla baluba kul ei stund). det hadde eg ikkje høyrt før. han sa at eg ikkje hadde fått kalas kul og at eg heldt meg godt og det var eg no glad for at han sa. sjølv om eg langt frå var einig. kulen auka på i løpet av totusenogfem. iallfall jula totusenogfem. det er klart.. var det då at eg vart førtifire år at noko begynte å skje. skjer det noko når ein rundar to like firetal. ein pitteliten kul på magen som eg ikkje likte, likar. tenkte at no i totusenogseks må eg henta fram att joggeskoa etter gamalt. komma meg ut på springing i sinsenkrysset og sidan ta fem gange ti armhevingar og ditto sitt opp øvingar rett på stovegolvet. eg trudde faktisk det måtte til skal eg framleis henga med. etter ei tids vurdering fann eg ut at springing kanskje er litt for voldsomt i snøslapset.
eg har derimot alltid vore ein rev til å gå. eg går veldig fort. dette tok eg konsekvensen av. så langt etter nyttår har eg gått kvar dag frå sinsen til sentrum. avogtil begge veger men iallfall ein av dei. det tek meg omlag førti minutt pluss minus. har tenkt at det eigentleg ikkje er så svært mykje lenger tid enn det det tek å ta trikken. irekna ventinga på den. så eg må halda dette. det gjer meg godt. eg får både mosjon og eg får tenkt ein heil del. tenkt på musikk, på ord, på sambuaren, på ungane, på andre, på korleis det er å vera førtifire år og ha så mange fine ting å halda på med at det reint boblar over over overalt.
idag har eg teke med meg tankane til nordkjosbotnen i troms. kom meg ut og gjekk i ein forbitrande sur vind som gjorde turen litt kortare enn tenkt. men eg gjekk. og no sit eg her på vollan gjestestue og glor i femte veggen.

no har dei rive tre av dei

tre av dei flotte trevillaene like ved sinsenkrysset.oslo. det står sju igjen som snart forsvinn. ei svær gravemaskin med klype fjernar vegg for vegg og raspar grunnmuren vekk. flyttar massen over i store kontainerar. hadde tenkt å skriva om dette i vinter. tok bilder av olav hegnas vei sine villaer frå tredvetalet. nokre er veldig flotte. andre meir funksjonelle. tenk alle som har budd i dei. alt det liv dei har romma desse ti villaene. romma.
no er dei snart vekke. for all tid.
å sjå ein del av oslo forsvinna. rett og slett. det er jo det som skjer rett framom augene mine. sjå hus forsvinna til fordel for biltrafikken. alltid til fordel for biltrafikken. bilen skal fram slik at me kan komma fram. liksom. absurd. kva skal me fram til.

musikk som språk (ei skisse)

det finst talespråk, eg veit ikkje kor mange. det finst skriftspråk, eg veit ikkje kor mange. musikken finst. musikken er eit språk hinsides språket. eit språk som hevdast vera det einaste universelle språket. eit språk alle forstår? og kvar tolkning av språk vil seia å forstå språk.
musikk liknar språk ved det at det krev å bli tolka. men der tolking av språk vil sei å forstå språk, betyr tolkning av musikk å spela musikk. kanskje derfor er det meste av musikkanalysen idag prega av denne vanen: veldig kort fortald går den ut på å oversetja musikk til teoretiske symbolspråk. musikk kan delast opp i enkeltdelar: tonar, rytmar klangfargar med meir. det er ei vanleg oppfatning at musikken også let seg forklara og skildra ut frå enkeltdelar. teoriar og symbol gjev kan henda stor innsikt i klassifiseringa av musikken sine ulike element, men veldig dårlig innsikt i sjølve musikken. systematikken eller forståinga og tolkinga av musikk som språk kan bli så effektiv at analytikaren heilt misser kontakten med den musikken han skal analysera.
underleg. mykje som er underleg. tenk at me i den vestlige verda i store trekk ser på den viten som verken kan visualiserast eller setjast klare begrep på som ikkje-viten? musikken får gjennomgå her. den kan ikkje visualiserast eller kallast ein ting. musikk er og blir abstrakt. musikk treng ny tenkning. tenkning som gjev spelerom, stemme til ei viten som ikkje er omgrepsteknisk skrift eller tale.

enkelte forfattarar klarar å få skriftspråk til å bli musikk. enkelte bildekunstnarar klarar å få bilde til å bli musikk. enkelte musikarar klarar å få musikken til å bli eit språk hinsides språk.

ev alle kunstuttrykk er musikken det mest abstrakte. musikken har ingen kantar, permar, flater eller strukturar ein kan ta på, kjenna. den er når den er. det finst avanserte måleinstrument og grafiske skjema som i minste detalj kan stad- og tidfesta alle lydsignal på papir og i andre format. det finst matematiske formlar som kan brukast og vert brukt i notasjon av musikk. men musikken kan ikkje «stå framom oss» som ein ting. som ein ting me kan ta på. det er umuleg. musikken er ikkje ein ting, den er. og når den er i det den er, så er den konkret. Konkret til stades som bølgjer mellom kjelde og mottakar. I eit vakum mellom abstrakt og konkret.
ein dyktig musikar arbeidar med langt fleire parameter enn ein komponist nokon gong vil klara å skriva ned, eller rekna seg fram til. ein improviserande musikar ikkje minst. Uansett kva notasjonsmåtar som måtte bli brukt for å notera lyden ned. transkripsjonar av Coltrane´s improvisasjonar kan aldri bli «musikk» igjen. dei er interessante å arbeida med for dei som vil læra seg noko om å improvisera både over oppsatte skjema – og utan, og ikkje minst å læra seg å spela tenorsaksofon, og der stoppar det.

musikken er og blir abstrakt i kvar enkelt menneske, men konkret mellom sendar og mottakar. musikken er ei rik kompleks og grenselaus verd - uten sentimentalitet, utan kjensler når den er på sitt beste. it rom av trøystande objektivitet. musikken er når den er. Likevel er den abstrakt, eller som sagt; i eit vakum mellom abstrakt og konkret. det abstrakte kan ikkje noterast.
og det står for meg som ein fantastisk ting som fortel meg at eg må spela igjen og igjen.
slik dei som har spelt før meg til alle tider har måtta og vilja.

noko reint og kvitt

med eit nytt år
og kanskje litt skremmande å tenkja på alt det me ikkje veit det blir fyllt med
fyllt av
solnedgangen i oslo var vakker i ettermiddag
tilogmed månen helsa på
ei tunn stripe som vinka til den oransje sola
kald vinter endeleg kald vinter
kanskje vinterdagane no vil renska hjernen
skapa klårsyn og handlingskraft slik at ein kjem igang med alle dei gjeremål
som snart vil fylla året fortare enn ein rekk å tenkja på
at det er eit nytt år