eg les ikkje

krim
beklagar.
eller er det nokon som helst grunn til å beklaga det?
eg skammar meg ikkje over at eg ikkje har sett ein valdsfilm i heile mitt liv heller.
kva kjem det seg av at ein dei siste åra på ein måte har kjensla av at denne sjangeren særleg i bøker og på fjernsyn (det er eit flott ord - mykje betre enn tv), kveler oss, overfløymer oss, ja går til åtak på oss frå alle kantar? eg forstår ikkje at det kan vera så stas å lesa så mange utspekulerte historiar om mordarar, drapsmenn og menneske det klikkar for på ulikt vis. kva skal ein med det? er det for spenninga sin del - einast? har folk det så keisamt i kvardagane sine at det einaste som kan få dei nyfikne er eit blodig øksemord, eller eit raffinert giftmord? dei har nok det. det blir jo solgt enorme mengdar med bøker - og på tv er det slutt på den tida då det var spenning einast på fredagar når Colombo og Derrick rulla over skjermen! no er det krimseriar på alle kanalar til alle døgnet sine tider. krim og fotball. halleluja. må grunda meir på dette - eller la det vera.