når ein musisk mann skriv

eg har kjent det på meg i heile haust. at dei har rasla med sablane sine.liksom. litteraturfolket. vitarane. kritikarane. forfattarane. utvala. ordningane og så videre og så videre. heile gjengen. dei likar ikkje at slike som eg skriv. og endåtil vågar. har fått gjennomslag for og publisert ei poesibok. dei likar det ikkje. alle desse portvaktarane i dette vesle litteraturlandet. eg står i mitt. og eg kan forstå det. maktar forstå det. har såpass oversikt over det eg driv med i forhold til andre at eg ser, les, høyrer, kjenner. på T bana desse dagane har eg lese ei lita bok, ein pamflett som kom i 1996 – om “Den nye lyrikken” som den heiter. Per Olav Kaldestad skreiv den. ein personleg gjennomgang av det som kom ut av dikt i 1995. han tek eit oppgjer med det han kallar dei bortvende og risikofylte posisjonane i norsk poesi – då. det slår meg, eller eg kjem på at eg tenkte det ofte når eg arbeida med poesisamlinga mi, at det eg skriv og no har publisert er risikofylt. det visste eg. det veit eg. at når ein musikar gjev ut poesi så inneber det ein stor risiko, store risikoar. for det fyrste skal ikkje ein musikar gjera slikt. skriving er for forfattarar må vita. har ei klar kjensle av at fleire tenker og faktisk meinar det. og som alltid har eg denne hangen til paranoia, at det er nokon som er etter meg og ikkje i det heile aksepterar at slike som eg får driva på, eller rettare sagt driv på som eg gjer. for det andre er desse portvaktarane ekstra ekstra på vakt når ein kunstnar kjent for noko anna enn å skriva, skriv. og det fører til det tredje. nemleg at krava som blir stilt til ei slik poesisamling, skrive av ein komponist og musikar er høgare, strengare, meir kritiske. av grunnar eg har nevnt.

trøyst å finna i å tenka tilbake på dei fine reaksjonane eg har fått når eg har lese dikta mine denne hausten som no kanskje snart blir vinter. og trøyst eller inspirasjon å finna i dei få gode omtalane poesisamlinga har fått. enkle ting. ikkje la seg knekka så lett. trøyst å finna hjå kaldestad som siterar W.H. Auden: “Den poesien som ikkje er betre når han blir lytta til enn når han blir lesen, er ikkje god poesi”. Og vidare noko om at livet blir borte frå skrifta når talen ikkje får svinga med – liksom utforskinga også lett kan bli borte når skrifta blir utvikla i eit for stort einerom.
eg kunne ha gått nærare innpå korleis og kvifor og på kva måtar eg skriv – i forhold til andre poetar som har gjeve ut bøker i haust. men det er litt tidleg. tida jobbar for meg – og dikta. utan at dette er meint som noko svulstig proklamasjon på at eg er misforstått poet. men svulstig, sentimental og ordrik skrift er ikkje for meg. det er nok av poetar som driv med slikt. eg kjenner berre at eg er stolt over å ha fått til det eg har fått til. også i skrift. i evalueringens lys skulle eg gjerne teke ein runde til med siling, saman med den eminente redaktør, eller trumfa gjennom høgdeformatet på sjølve boka, slik at dei lengste og på ein måte enklaste dikta ikkje vart sidedelt eller slutta heilt nederst på ei side. form. enkle ting. så vanskeleg.

dei kan rasla med sablane sine dei som raslar. eg er ikkje redd dei. iallfall ikkje dei. dei får meg ikkje til å slutta med å skriva om det er det dei trur. eg skal nytta høvet godt i det videre. til å skapa det som skal skapast. spela det som må spelast. komponerast det som må komponerast og skrivast det som må skrivast.