snart til bukkhaugdalen

der opnar det ein fabrikk på fredag. dei skal produsera dører og heiter Dooria. og bukkhaugdalen er næraste vesle søkk innanfor mi vesle komponiststove på årdalstangen i sogn. kven hadde vel trudd det? at der skulle reisa seg ein fabrikk. ikkje eg - når eg som ti, elleve åring trødde som ein gal på apache-sykkelen min gjennom tunnelen frå Oliva - som me kalla henne. det stod eit hus der, i bukkhaugdalen, der olivia budde. og ein av dei siste husmannsplassane låg i bukkhaugdalen heilt fram til på åtti-talet. brannvesenet svidde av husa på ei brannøving og så fylte dei dalen med stein frå ei eller anna tunnelutbygging. heimbygda mi har alltid gitt fan i fortida. den betyr ingen ting. det er framtida som betyr noko. det er den me kan tena oss rike på. det blir underleg å stå der å spela. i bukkhaugdalen. inne i ein ny fabrikk og heile dalen er full av denne fabrikken. alt eg såg der er ikkje. berre inne i meg. der er bilda. heldivis. og eg gledar meg. fordi eg likar å spela. og fabrikkar treng me jo her i verda. eller? imorgon tidleg køyrer eg med to jenter over fjellet til vestlandet. til eit enno mørkare land. til fjella. dei mørke fjella som har så mykje lys i seg - om du ser nøye etter. vågar å kjenna etter. sjå dei i kvitauget.